3. "- Za nowe życie w tym pięknym mieście!"

No, nareszcie wzięłam się w garść i z opóźnieniem dodaję rozdział z perspektywy Kate. Wybaczcie za zwłokę. Zapraszam do czytania i komentowania. Wasza Obsesion Cule :)

***

Wykończone podróżą zaczęłyśmy szukać jakiegoś taniego hotelu, by móc się gdzieś zatrzymać póki nie znajdziemy mieszkania. Akurat przejeżdżałyśmy obok London Eye. Boże, jakim Londyn jest pięknym miastem. Mijając London Eye musiałyśmy również minąć Big Ben’a.

- Musimy tu rano przyjść! Kate, przecież tu jest cudownie! – ekscytowała się Viv.

- No ba, przecież to był mój pomysł - uśmiechnęłam się promiennie, oczywiście na tyle ile miałam siły i oparłam się o jej ramię, zasnęłam. Gdy dojechałyśmy na miejsce położyłam się do łóżka w ubraniach i zasnęłam kamiennym snem.

***

Ubrałam się wygodnie, ale równocześnie elegancko. Wzięłam swoje CV, papiery z uczelni, torebkę i mogłam wychodzić. Vivien zabrała ze sobą swoja gitarę. Ona zabiera ją wszędzie, to taki jej znak rozpoznawczy. Poza tym ma dziewczyna talent. Kto wie, może tu jej kariera, o której zawsze marzyła, się rozwinie. Życzę jej tego całym sercem. Spacerując po mieście, rozglądałyśmy się zafascynowane na wszystkie strony. Zahaczyłyśmy o park, w którym podbiegały do nas bardzo towarzyskie wiewiórki. Ale to nie park był naszym celem. Viv chciała stanąć na Tower Bridge i nakręcić krótki filmik. To coś, co uwielbiamy, a ile przy tym śmiechu. To taka nasza mała odskocznia od rzeczywistości. Cholera, już ta godzina! Spóźnię się i to na rozmowę, od której wszystko zależy! Co chwile nerwowo zerkałam na zegarek, co nie uszło uwadze przyjaciółki, która przyśpieszyła kroku. Co chwilę pytając się przechodni, w końcu dotarłyśmy do punktu kulminacyjnego naszego zwiedzania. Vivien oparła futerał o most i zaczęłyśmy nagrywanie. Ja robiłam za operatora, a ona za gwiazdę. Wcale mi to nie przeszkadzało. Kiedy skończyłyśmy, musiałam pożegnać się z przyjaciółką i pędzić na spotkanie. Wiem, to okropne zostawiać ją w obcym mieście sama, ale nie mam wyjścia.
- Viv, wybacz mi. Muszę już iść - powiedziałam i schowałam telefon do torebki. Byłam zdenerwowana.
- Co się stało?

- Nie, nic się nie stało. Porozmawiamy później. Do zobaczenia w hotelu - ucałowałam ją w policzek i pobiegłam w przeciwnym kierunku. Nie znałam Londynu, więc, aby dojść we wskazane mi, w emailu, miejsce, pytałam przechodniów o drogę. Prawie każdy mnie zbył, a jedynie pewien chłopak udzielił mi dokładnych wskazówek, dzięki, którym doszłam na miejsce. Fulham Road, a na niej mój cel, Stamford Bridge. Ogromny i piękny stadion, na którym mecze rozgrywa jedna z najlepszych drużyn, jakie znam, Chelsea Londyn. Amerykanie nie interesują się zbytnio footballem. Wolą rugby i całą resztę. Mimo to, ja lubię oglądać mecze Chelsea, FC Barcelony, a czasem nawet Realu Madryt. Nick często z tego powodu się ze mnie śmiał. Już miałam wejść na teren tej jakże okazałej budowli, gdy drogę zagrodził mnie rosły ochroniarz.

- Identyfikator, proszę. – powiedział.

- Ja przyszłam w sprawie pracy, do pana Paco Biosca. – to szef służby medycznej, do którego miałam się zgłosić.

- Jak się pani nazywa? Zaraz to sprawdzimy. – wydawał się całkiem sympatyczny.

- Kate Marinho. – ten odszedł kawałek i powiedział coś do interkomu. Po chwili wrócił i pokazał mi ręką, że mogę wejść.

- Witamy, panno Marinho. – uśmiechnął się, a ja odwzajemniłam gest i weszłam. Przeszłam wąskim i długim labiryntem korytarzy i znalazłam się przed drzwiami szefa sztabu medycznego niebieskich. Nim zdążyłam zapukać, drzwi się otworzyły i stanął w nich uśmiechnięty brunet.

- To zapewne Kate Marinho Parker. – wyciągnął rękę. – Paco Biosca. – wyglądał na dość młodego. Mógł być tylko parę lat starszy ode mnie. Uścisnęliśmy sobie dłonie. – Zapraszam do środka. - usiedliśmy i mężczyzna, od razu, przeszedł do rzeczy.

- Dotarły do nas pani CV i dyplom ukończenia studiów fizjoterapeutycznych. Trzeba przyznać, że wywarły na mnie duże wrażenie. Dyplom z wyróżnieniem, nagrody w konkursach, udzielanie się w Samorządzie Studenckim, nagrody sportowe. Do tego praktyki w Barcelonie B. Nic dodać, nic ująć. Witamy na pokładzie, Kate. – wstał i uścisnął moją dłoń. – Chodź, poznasz resztę sztabu. – nadal w totalnym szoku ruszyłam za moim nowym szefem.

***

[Music]

Uśmiechnięta i szczęśliwa opuściłam moje nowe miejsce pracy. Poznałam resztę ekipy, z którą będę współpracować oraz obejrzałam cały stadion. Samych piłkarzy i trenera miałam poznać jutro. Ze szczęścia chciałam skakać, ale powstrzymałam się. Teraz musze znaleźć Viv i wynagrodzić jej to, że zostawiłam ją samą. Tylko gdzie ona może być? Wracając poczułam wibracje mojego telefonu. Dzwonka raczej bym nie usłyszała przez hałas, jaki panował na ulicy. Gdy zobaczyłam na wyświetlaczu imię mojego chłopaka od razu posmutniałam.

- Cześć skarbie! – powiedział wesoło. – Nie widzę cię dopiero drugi dzień, a już tęsknię jak głupi. Co słychać? Jak rozmowa z sprawie pracy?

- Ja też tęsknię kochanie. – postarałam się przybrać wesoły ton głosu, żeby się nie martwił. – Właśnie wracam z tejże rozmowy. W tej chwili rozmawiasz z główną masażystką piłkarzy Chelsea Londyn.

- No to moje gratulacje. Jestem z ciebie bardzo dumny. – powiedział radośnie. – A teraz pewnie z Vivien będziecie świętować?

- A kto to wie. – zaśmiałam się. – Zobaczymy. Póki co, ledwo mamy, za co żyć.

- Sprawdź swoje konto bankowe. Wybacz, ale muszę uciekać na trening. Masz pozdrowienia od chłopaków i trenera. Ucałuj Viv i dbaj o siebie. Jak tylko będę mógł to się odezwę. Kocham cie.

- Też ich pozdrów i trzymaj się Nick. Kocham cie. – po tych słowach rozłączył się, a ja westchnęłam. Jak długo damy radę być razem na taka odległość? Zachciało mi się płakać. Przyspieszyłam kroku. Chciałam jak najszybciej zobaczyć się z przyjaciółką.

***

- Viv! Jesteś? – zapytałam otwierając drzwi naszego pokoju. W rękach miałam torby z zakupami, które zrobiłam po drodze.

- W łazience! – usłyszałam w odpowiedzi. Zrobiłam sobie herbatę i usiadłam przed moim laptopem. Weszłam na moje konto bankowe i zatkało mnie. Jakim cudem?

- A tobie co się stało? Dowiedziałaś się, że Johnny Depp chce się z Tobą spotkać? – szturchnęła mnie w ramię ze śmiechem. Tak, Depp jest moim ukochanym aktorem. Uwielbiam to jak gra i role, które wybiera. Zerknęła mi przez ramię i po chwili sama stała jak sparaliżowana.

- A ze mnie się śmiałaś. – powiedziałam z uśmiechem.

- Ale skąd ty masz tyle pieniędzy? – weszłam w historie przelewów, a dziewczyna usiadła obok mnie.

- Część od Nicka. W końcu, powiedział mi, że mam zajrzeć na konto. Reszta jest od taty. Ale dlaczego i z jakiej racji aż tyle?

- Może zadzwoń i się dowiedz? – kiwnęłam głową i usiadłam na łóżku z telefonem przyłożonym do ucha.

- Cześć córeczko. Cieszę się, że dzwonisz. Jak się macie, ty i Vivien? – zawsze troszczył się o nas obie. Viv traktował jak swoją córkę.

- Póki co jest w porządku. Tato, możesz mi wyjaśnić, co robi tak duża gotówka na moim koncie i z jakiej to okazji?

- Przecież za coś musisz żyć i gdzieś mieszkać. Nie pozwolę wam się przepracowywać, dlatego macie pieniądze na mieszkanie i życie. Okazja jest taka, że jesteś moją córką i bardzo cie kocham i Viv również. W ogóle, zapomniałbym, jaka rozmowa o pracę?

- Nawet nie wiem jak ci dziękować, jesteś kochany! Dostałam ją.

- To wspaniale! Jestem z ciebie taki dumny! – druga osoba dzisiejszego dnia jest ze mnie dumna. Przyjemne uczucie. – Jak tylko będziesz miała chwile to zadzwoń czasem do starego ojca.

- Tatuś, przestań tak mówić. – pokręciłam głową z uśmiechem. – Jeszcze raz dziękuje w imieniu nas obu. Buziaki. – rozłączyłam się i opadłam na łóżko.  Po chwili blondynka leżała obok mnie.

- I jak? Już coś wiesz?

- Tata zafundował nam właśnie mieszkanie w Londynie. Jego córeczki nie mogą się przemęczać. – dziewczyna spojrzała na mnie ze wzruszeniem, a po chwili rzuciła się na mnie i mocno mnie przytuliła.

- To świetna wiadomość.

- Tak, masz rację. No, opowiadaj, co robiłaś kiedy cię zostawiłam? – oparłam głowę na ręce i spojrzałam na przyjaciółkę.

- Grałam na ulicy i wyobraź sobie, ludziom się to podobało. Zarobiłam 50 funtów. – wyszczerzyła się. – Potem byłam w takiej kawiarni i zapytałam czy nie szukają kogoś do pracy. No wiesz, żebym mogła sobie pograć.

- Gratuluje pierwszych zarobionych pieniędzy. I jak, dostałaś tą pracę? – zapytałam żywo zainteresowana.

- Mają do mnie zadzwonić. Lepiej powiedz gdzie się tak spieszyłaś.

- Byłam na rozmowie kwalifikacyjnej.

- Tam gdzie złożyłaś internetowe podanie? – kiwnęłam głową. – I co? No weź, nie trzymaj mnie w niepewności!

- Widzisz przed sobą masażystkę zawodników Chelsea. – ta tylko ucałowała mnie w policzek i wyściskała.

- No gratuluje! Przecież o tym marzyłaś. Coś średnio się cieszysz. Stało się coś? – usiadłam, a ta zrobiła to samo. Oparłam się o jej ramię.

- Cieszę się, ale dzwonił Nick. Wiesz, praca jest powodem, żeby tu zostać. Ja boje się, że nie przetrwam tej rozłąki. – oczy zaszły mi łzami.

- Hej, no już, nie płacz. – objęła mnie ramieniem. – Dacie sobie radę, kochacie się.

- Niestety czasem miłość nie wystarcza.

- Dzisiaj nie ma czasu na łzy. Świętujemy! – wyjęła z walizki butelkę szampana i otwarła ją z hukiem. Podniosłam się ocierając łzy i podałam jej dwie szklanki. Nalała do niej napój i jedną podała mi. – Za nowe życie w tym pięknym mieście, moje pierwsze zarobione pieniądze i twoja pracę!

- Zdrowie! – to mówiąc stuknęłyśmy się kieliszkami.